Δημοσιογραφία Αναλύσεις Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ
|
|
| 15.12.08 | ||||||
|
Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ Ο θάνατος του εφήβου ήταν μια παρεξήγηση. Έτσι δήλωσε ο Συνήγορος! Ο Αλέξης. Και, ουσιαστικά, έχει δίκιο − κι ας μην το φαντάζεται και ο ίδιος. Όντως, αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα οφείλονται σε μια μεγάλη και διαρκή παρεξήγηση. Ας εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ κι εγώ! Ένα Σάββατο βράδυ, ο Αλέξης (άλλος Αλέξης αυτός) και η παρέα του κατέβηκαν στα Εξάρχεια για να γιορτάσουν τον Νίκο (η αφορμή) και να περάσουν καλά (η αιτία). Στον δρόμο τους βρέθηκε περαστικό ένα περιπολικό. «Κωλόμπατσοι», φώναξαν κάποιοι. Και αυτοί έσπευσαν να τους επιβεβαιώσουν κάνοντας τσαμπουκά με τα όπλα. Με μοιραίο, και τυχαίο άλλωστε, θύμα τον Αλέξη. Κι αναρωτιέται κανείς: πόσο εύκολα τραβά όπλο ένας αστυνομικός εναντίον ενός πολίτη; Υπό κανονικές συνθήκες, καθόλου εύκολα. Κι εδώ βρίσκεται η παρεξήγηση. Ο 15χρονος νεαρός και η παρέα του βρίσκονταν στα Εξάρχεια, κοντά στο σημείο όπου κάποιοι πέταξαν ένα πλαστικό μπουκάλι συνοδευόμενο από μερικές βρισιές. Έτσι, στα μάτια του αστυνομικού αυτοί δεν ήταν κάποιοι παρορμητικοί νέοι. Ήταν ένα τσούρμο αλήτες, που σπάνε, βρίζουν και εγκληματούν, συχνά υπό την επήρεια ναρκωτικών! Αυτό το στερεότυπο έβλεπαν απέναντί τους. Και αυτό πυροβόλησαν: τα κωλόπαιδα. Το στερεότυπο είναι μια (κοινωνική, πολιτική ή άλλη) ιδεοληψία που ερμηνεύει σταθερά τον κόσμο χωρίς άλλη διαμεσολάβηση-κριτική. Βάσει αυτού του στερεοτύπου, τα Εξάρχεια ορίζοται ως ένας χώρος περιθωριακών, «κουκουλοφόρων αναρχικών» και πρεζάκηδων. Ένας χώρος ταραχής και βίας. Το επιβεβαιώνει μια σειρά άσχετων μεταξύ τους γεγονότων. Όπως ένα περσυνό συμβάν που έγινε επίσης διεθνής είδηση, έστω και μικρότερης εμβέλειας. Πρόκειται για τον θυμό του 30χρονου Τάσου Πουλιάση που, εμποδιζόμενος από ένα παρανόμως παρκαρισμένο αυτοκίνητο να συνεχίσει την πορεία του στο πεζοδρόμιο, στον χώρο που προνομιακά του ανήκει δηλαδή, πέρασε από πάνω του! Παρά την ύπαρξη πολλών αυτοπτών μαρτύρων, αλλά και το γεγονός ότι ο νεαρός περπάτησε πάνω απ’ το καπό χωρίς να επιδιώξει άλλη φθορά, το στερεότυπο καθόρισε τη συνέχεια: οι εμπλεκόμενοι στο περιστατικό οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Εξαρχείων, όπου ο πεζός με τη φίλη του απομονώθηκαν στο κρατητήριο, ενώ στη συνέχεια εξαναγκάστηκαν να υπογράψουν υπεύθυνες δηλώσεις ανάληψης της ευθύνης υπό την απειλή του αυτοφώρου. «Να σπάτε αυτοκίνητα στη δική σας γειτονιά» είπε ο αξιωματικός υπηρεσίας στη φίλη του Πουλιάση, χωρίς ποτέ να κόψει κλήση για παράνομη στάθμευση στον ιδιοκτήτη του τζίπ! Στο έγγραφο της προανακριτικής έρευνας ο διοικητής του Α.Τ. αναφέρει ότι ο κατηγορούμενος κλώτσαγε και έσπαγε το τζίπ. Κάπως έτσι πυροβολήθηκε και ο άτυχος Αλέξης: τον πέρασαν για «αναρχικό». Η ίδια αυτή παρεξήγηση, όμως, καθόρισε και το άμεσο ξέσπασμα από τη μεριά των ατόμων που αντέδρασαν βίαια το βράδυ του Σαββάτου. «Αφού ο νεαρός Αλέξης πυροβολήθηκε από μπάτσο στα Εξάρχεια, είναι δικός μας»! Και άρχισαν να τα σπάνε. Αυτοί που σε κάθε αφορμή επιδιώκουν τον κλεφτοπόλεμο με τους μπάτσους − με την εξουσία, όπως νομίζουν. Αυτοί που όταν συζητάνε για Ψυχικό και Εκάλη βρίζουν τους «βολεμένους πλουσίους καπιταλιστές» χωρίς να εξετάσουν τον άνθρωπο. Και ο πόλεμος στερεοτύπων άρχισε∙ με πραγματικά θύματα και πάλι. Ο Αλέξης όμως δεν ήταν κανενός. Ήταν το τυχαίο θύμα μιας όχι και τόσο τυχαίας πολιτικής που, νομοτελειακά σχεδόν, θα οδηγούσε στη φυσική εξόντωση κάποιου. Και την επόμενη μέρα οι πολίτες άρχισαν να ρέουν στους δρόμους των πόλεων όλης της Ελλάδας. Διότι ο Αλέξης ήταν ένας από εμάς. Ήταν όλοι εμείς, οποιασδήποτε ηλικίας, ο καθένας που θα μπορούσε να περνά από κει, ή αλλού… Και ο φόνος ήταν απλώς η αφορμή για την υπερχείλιση ενός καζανιού που ήδη έβραζε∙ κι αυτή ήταν η πραγματική αιτία. Όμως, τα στερεότυπα συνέχισαν να διαχέονται στην κοινωνία. Από αυτούς που τα δημιούργησαν: τα τηλεοπτικά κανάλια κατακλύστηκαν από δραματικές εκκλήσεις για δήθεν ειρήνη, την ίδια στιγμή που προέβαλαν μονομερώς τις καταστροφές των «κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών» («Νέλλη, ποιοι είναι οι αντιεξουσιαστές; Μέχρι τώρα για τους αναρχικούς δεν έλεγαν;», με ρώτησε η μαμά μου), που δεν ήταν παρά 50-100 αρχικά άτομα μέσα σε μια ειρηνική λαοθάλασσα 50.000 διαδηλωτών. Παραδόξως, η τηλεοπτική εικόνα ποτέ δεν συμπεριέλαβε τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα ατόμων με λοστούς και κουκούλες ανάμεσα στους αστυνομικούς. Προβάλοντας τη βία. Και το μεθοδευμένο μήνυμα πέρασε: σύντομα πολλοί μαθητές που εξεγείρονταν ενάντια στη βία και την αυθαιρεσία υιοθέτησαν τις πρακτικές που τους προέβαλαν-επέβαλαν. Αναμενόμενο άλλωστε: όταν δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, η καθοδήγηση και η προπαγάνδα πιάνουν τόπο. Και γιατί να ξέρουν οι έφηβοι; Εδώ δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν οι άλλοι, οι… μεγάλοι! Και η ιστορία συνεχίζεται. Παίρνοντας ανεξέλεγκτη φυσικά τροπή. Με τρόπο απολύτως ελέγξιμο. Με αφορμή μια παρεξήγηση. Όπως είπε και ο Συνήγορος! Κι αναρωτιέμαι: ό,τι είναι παρεξήγηση συνήθως λύνεται με λίγη καλή θέληση. Μήπως υπάρχει ελπίδα να σηκωθεί ο Αλέξης απ’ τον τάφο λοιπόν;
Powered by !JoomlaComment 3.25
3.25 Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved." |
||||||
This work is licenced under a Creative Commons LicenceWebSite created by UndoCreations