21.02.2019
Συνέχεια από το άρθρο: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (1): Φασισμός, θεωρία και πράξη
Το παράδειγμα της ναζιστικής Γερμανίας. η ανάδειξη του Χίτλερ από μια ομάδα βιομηχάνων και κατόχων των ΜΜΕ και η στήριξή του από το πολιτικό σύστημα της εποχής. Σκοπός του άρθρου είναι, μέσα από την ανάδειξη των πραγματικών συνθηκών που δημιουργούν τον φασισμό, να δούμε πιο καθαρά τη σημερινή πραγματικότητα και να ορίσουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια τον φασισμό.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (Μέρος 2ο)
Ο Ψευδεπίγραφος Εθνικοσοσιαλισμός.
Ο στόχος του Χίτλερ υπήρξε η εξουσία - επιδίωξη που δεν είναι άσχετη με το έντονο αίσθημα κατωτερότητας που βίωνε ως προσωπικότητα. Γι' αυτόν τον λόγο συμμετείχε ενεργά στο (αποτυχημένο) πραξικόπημα το 1923, που τον οδήγησε στη φυλακή. Εκεί φαίνεται ότι συνειδητοποίησε πως δεν θα είναι εύκολο να πάρει την εξουσία με τη βία και αποφάσισε να ακολουθήσει την νόμιμη οδό: να κερδίσει στις εκλογές. Όλη η προπαγάνδα που αναφέραμε παραπάνω εξυπηρετούσε ακριβώς αυτόν τον σκοπό: να δείξει ότι ενδιαφέρεται για τη μοίρα των Γερμανών και την ευημερία της χώρας "του" ("του" διότι δεν ήταν Γερμανός αλλά Αυστριακός). Πρόβαλε φυσικά και ηθικούς κοινωνικούς κώδικες που να έχουν έρεισμα στην αντίληψη του μέσου Γερμανού, όπως για παράδειγμα η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας, που ήταν και ποινικό αδίκημα από το 1871. Για τους "εθνικοσοσιαλιστές" η ομοφυλοφιλία έπληττε την οικογένεια και τη φυλετική καθαρότητα, και την αποκήρυσσαν δημόσια ως δάκτυλο των Εβραίων εναντίον της ηθικής του γερμανικού έθνους. Παρόλα αυτά, ο αρχηγός της ισχυρότατης παραστρατιωτικής ομάδας SA (τάγμα εφόδου, διαφορετική από τα SS που ήταν αρχικώς τάγμα προστασίας ηγετικώς στελεχών του κόμματος), Έρνστ Ρεμ, και τα περισσότερα σημαντικά στελέχη της, διορισμένα από τον ίδιον, ήταν ομοφυλόφιλοι.
Προσωπική επιλογή του Χίτλερ, ικανός και αδίστακτος στρατιωτικός, ο Έρνστ Ρεμ σύχναζε σε λέσχες και μπυραρίες ομοφυλοφίλων και οι σεξουαλικές προτιμήσεις του δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε μυστικές. Σε αυτόν οφείλεται η ισχύς της παραστρατιωτικής ομάδας κρούσης SA, που έφτασε στην ακμή της τα 3 εκατομμύρια μέλη, στρατολογημένα από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, όπως και ο ίδιος. Το 1931 τόσο στο κόμμα όσο και στον Τύπο θίχθηκε το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας του Ρεμ, κυρίως από μέλη του ναζιστικού κόμματος που τον έβλεπαν ως απειλή λόγω της δημοφιλίας του, όμως ο Χίτλερ τον είχε ακόμη ανάγκη για την τρομοκράτηση των εχθρών του. Όταν όμως το 1933 το ναζιστικό κόμμα ανήλθε στην εξουσία, οι ιδέες του Ρεμ έγιναν πολύ ενοχλητικές για τους πραγματικούς υποστηρικτές του ναζισμού: η αντικαπιταλιστική ρητορική ενόχλησε επιχειρηματίες και τραπεζίτες, και η ανώτερη τάξη φοβήθηκε ότι θα χάσει την περιουσία της. Βλέπετε, ο Ρεμ και η πλειονότητα των μελών της SA ασκούσαν τραμπουκισμούς στους αντιπάλους του Χίτλερ προσμένοντας τον σοσιαλισμό, το πέρασμα των βιομηχανιών στα χέρια του έθνους κλπ. Έτσι, έχοντας κάνει τη βρώμικη δουλειά για την οποία τους ανέχτηκε, ο Χίτλερ αποφάσισε την απαλλαγή του από τους ενοχλητικούς εθνικοσοσιαλιστές μέσω του στρατού. Δημοσιεύοντας πλέον ανοιχτά τα περί ομοφυλοφιλίας, και κατηγορώντας τον για προδοσία προς τους Γάλλους (κατηγορίες απαραίτητες για να προβούν ανενδοίαστα στις σφαγές τα μέλη των SS και του στρατού), οργάνωσαν με μεγάλη μυστικότητα τη σφαγή όλων των σημαντικών στελεχών των SA - και μαζί με αυτούς και άλλων πολιτικών αντιπάλων, άσχετων με την υπόθεση.
Ο ίδιος ο όρος εθνικοσοσιαλισμός (Nationalsozialismus, Nazi) είναι ένα ψέμα, μια προπαγάνδα που επιδίωκε να δείξει ότι οι ιδεολογικοί του στόχοι ήταν το έθνος και ο σοσιαλισμός. Μόλις το κόμμα ανήλθε στην εξουσία και άρχισαν οι αξιώσεις περί σοσιαλισμού, ο τρόμος εφαρμόστηκε στα μέλη του ίδιου του κόμματος. Και πως να μην γίνει αυτό, αφού το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας, που ο "εθνικοσοσιαλισμός" ήθελε δήθεν να ανατρέψει, στήριζε τον Χίτλερ ήδη από τις αρχές του '20. Μάλιστα, χωρίς αυτή τη στήριξη ο Χίτλερ δεν θα είχε βρεθεί ποτέ στο προσκήνιο. Αντιθέτως, όλο αυτό το καθεστώς στάθηκε στο πλευρό του και τον επέβαλε στις μάζες - τις οποίες μεταπολεμικά έπεισε ότι τον επέλεξαν για να τις ενοχοποιήσει (βολική στρατηγική η ενοχοποίηση, στην Ελλάδα έχει αυτοκαταστείλλει κάθε αντίδραση από το 2015 ως σήμερα). Ας δούμε συνοπτικά με ποιον τρόπο το κυρίαρχο σύστημα της Γερμανίας στήριξε τον Χίτλερ.
Η προώθηση του Χίτλερ από το οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο
Όπως αναφέραμε, το 1923 ο Χίτλερ και άλλα ηγετικά στελέχη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος διενήργησαν μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, το λεγόμενο πραξικόπημα της μπυραρίας - παρακινημένοι ίσως και από την επιτυχημένη κατάληψη της εξουσίας από τον Μουσολίνι. Όλοι τους συνελήφθησαν και πέρασαν από δίκη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, έσχατη ποινή της οποίας ήταν η εκτέλεση. Όσοι κρίθηκαν ένοχοι για τις κατηγορίες καταδικάστηκαν σε ολιγοετή φυλάκιση, ενώ άλλοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο ίδιος ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε 5 έτη, από τα οποία εξέτισε 8 μήνες και βγήκε με αναστολή. Μάλιστα, "κλείστηκε" σε φυλακή ειδικού τύπου με ιδιαίτερες ανέσεις, καθημερινές επισκέψεις χωρίς περιορισμό, όπου είχε την ευχέρεια και υπαγόρευσε το βιβλίο Ο Αγών Μου στον, επίσης καταδικασμένο, γραμματέα του Ρούντολφ Ες! Εξαιρετικές λεπτομέρειες γι' αυτήν τη δίκη παρωδία μας δίνει σε σχετικό άρθρο του ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς: το δικαστήριο δίκασε αν και αναρμόδιο· ο Χίτλερ φυλακίστηκε αν και έπρεπε να απελαθεί ως αλλοδαπός· του δόθηκε αναστολή που δεν δικαιούνταν διότι ήταν ήδη με αναστολή από παλιότερη καταδίκη του· με πρωτοβουλία του προεδρείου, συμφωνήθηκε ότι η δίκη θα έχει μεγάλη δημοσιότητα αλλά δεν θα αναφερθούν «ευαίσθητα ζητήματα», όπως η εκπαίδευση των παραστρατιωτικών ομάδων στις εγκαταστάσεις του στρατού και κοινή άσκηση που είχαν πραγματοποιήσει. Έτσι, ο ίδιος ο Χίτλερ αφηνόταν να αγορεύει με τις ώρες αναπτύσσοντας ελεύθερα τις ιδέες του μέσα στο δικαστήριο, και την επόμενη μέρα όλος ο Τύπος τις αναπαρήγαγε λεπτομερώς. Ο ασήμαντος ως τότε πρώην λοχαγός και δεινός ρήτορας Αδόλφος Χίτλερ έγινε ξαφνικά γνωστός και περιζήτητος.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα μας, που είναι ο φασισμός, να δούμε άλλα δύο κομμάτια αυτής της ιστορίας. Διότι ο Χίτλερ έγινε γνωστός ως το... τέρας της ιστορίας, αλλά φαίνεται πως αυτό το τέρας, όχι απλώς κάποιοι το προώθησαν αλλά το δημιούργησαν εξ αρχής. Διότι, τι ήταν ο Χίτλερ; Ένας αποτυχημένος τεμπέλης που βίωνε την απόρριψη σε κάθε του απόπειρα (στο σχολείο, στη σχολή Καλών Τεχνών που ήθελε να φοιτήσει, κλπ) και ζούσε άεργος με κάποια επιδόματα ως τα 24 του χρόνια που, εκταμιεύοντας την κληρονομιά του πατέρα του, εγκατέλειψε την Αυστρία και πήγε στη Γερμανία. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχτηκε εθελοντικά και μετά το τέλος του επεδίωξε να παραμείνει στον στρατό επαγγελματικά, αν και χωρίς αξιώσεις. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 1919, όταν άρχισε να συμμετέχει σε συζητήσεις με μέλη του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, όπου διακρίθηκε για τις ρητορικές του ικανότητες. Οι ίδιες αυτές ικανότητες είχαν λίγο νωρίτερα αναγνωριστεί και από σημαντικά στελέχη του στρατού (μεταξύ αυτών και ο Έρνεστ Ρεν!), που φρόντισαν να παρακολουθήσει μαθήματα προπαγάνδας. Εντάχθηκε στο κόμμα, που είχε αντισημιτικές και ξενοφοβικές απόψεις, και κατάφερε να προσελκύσει πολλά μέλη με το ρητορικό του ταλέντο, ιδιαίτερα όταν ανέλαβε την εφημερίδα του. Σύντομα ήταν σε θέση να εκβιάσει για τη θέση του αρχηγού, μετονομάζοντας μάλιστα στο κόμμα σε Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών. Το ταλέντο του συνίστατο στο να συναρπάζει τα κατώτερα, και όχι μόνο, κοινωνικά στρώματα προς ακροδεξιές και αντισημιτικές απόψεις. Απόψεις που ο ίδιος δεν ξέρουμε αν συμμεριζόταν μέχρι εκείνη την εποχή, με την έννοια ότι οι ως τότε απόψεις του δεν έχουν με κάποιον τρόπο καταγραφεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι διατηρούσε φιλικές σχέσεις με κάποιους Εβραίους, αλλά και αργότερα, όντας Καγκελάριος, κράτησε σε σημαντικές θέσεις ορισμένα στελέχη του στρατού, παρότι ήταν Εβραίοι. Φαίνεται πως η επιθυμία του να ασχοληθεί με την πολιτική διαμορφώνεται αυτή την περίοδο, κυρίως μέσα από την ανακάλυψη ενός ταλέντου, που μάλιστα αναγνωριζόταν από τους άλλους. Όσο για τον πατριωτισμό του... Λίγα χρόνια αφότου φάνηκε ότι στο πρόσωπό του κάποιοι βρήκαν τον ιδανικό προπαγανδιστή και θα τον προωθούσαν για κάποιο μεγαλύτερο σχέδιο, συγκεκριμένα τα 1925, αποποιήθηκε την Αυστριακή υπηκοότητα και έκανε αίτηση για τη γερμανική, την οποία πήρε το 1932. Πλέον μπορούσε να γίνει Καγκελάριος.
Ο Χίτλερ διεκδίκησε την Καγκελαρία μετά τις διπλές εκλογές και την ακυβερνησία του 1932, όπου το κόμμα του ήρθε πρώτο (37%) αλλά δεν είχε την αυτοδυναμία. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν τον εμπιστεύονταν για Καγκελάριο, αλλά φαίνεται πως ασκήθηκαν ισχυρές πιέσεις ώστε να δεχτεί εν τέλει το Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα με το οποίο οι Ναζί θα συγκυβερνούσαν, να διοριστεί Καγκελάριος. Η συγκυβέρνηση κράτησε λίγους μήνες πριν μετατραπεί σε απόλυτη δικτατορία σχεδόν ένα μήνα μετά τον διορισμό του μέσω μιας καλοστημένης προβοκάτσιας (εμπρησμός της Βουλής) και χρηματικής ενίσχυσης με το ιλιγγιώδες ποσό των 3 εκατομμυρίων μάρκων. Η υποστήριξη του ναζιστικού κόμματος έγινε από μεγάλες και μικρότερες εταιρείες της γερμανικής βιομηχανίας, μέσω ενός ευρύτατου συστήματος καρτέλ που περιλάμβανε επίσης μεγάλες εταιρείες σε Γαλλία, Αγγλία και Αμερική. Το καρτέλ αυτό πρωτοστήθηκε το 1925 από την IG Farben (και με κεφάλαια από την Wall Street), μια χημική-φαρμακευτική κοινοπραξία αποτελούμενη από τις Agfa, Bayer, Basf, Hoechst (μετέπειτα Aventis, σήμερα Novartis) και άλλες μικρότερες εταιρείες, χωρίς την τεράστια δύναμη και την τεχνογνωσία της οποίας η οικονομικά και στρατιωτικά εξουδετερωμένη Γερμανία θα ήταν αδύνατον να ηγηθεί ενός τέτοιου επεκτατικού πολέμου. Η IG Farben (ίγκε-φάρμπεν) χρηματοδότησε το ναζιστικό κόμμα και εξόπλισε πλήρως τον γερμανικό στρατό με καύσιμα, πυρομαχικά, καουτσούκ και άλλα πολύτιμα για τον πόλεμο υλικά, αλλά και με το δηλητηριώδες αέριο Zyklon B (του οποίου είχε την πατέντα) που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων για την εξόντωση των κρατουμένων. Η σχέση της εταιρείας με τον πόλεμο έγινε ακόμα πιο προφανής όταν αυτός άρχισε: κάθε πετροχημική, μεταλλευτική και φαρμακευτική εταιρεία στις χώρες που καταλάμβαναν οι Ναζί προσαρτώνταν στη γερμανική κοινοπραξία.
H IG Farben κατασκεύασε το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς και δίπλα του το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημά της (δούλευαν σε αυτό μέχρι και
Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να πει κανείς για τη σχέση του ναζιστικού κόμματος και την στήριξη που είχε από μεγάλες εταιρείες της Γερμανίας αλλά και των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό μόνο να αναφέρουμε ότι η IG Farben, με την οποία και ξεκινήσαμε, κατηγορήθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης ότι χωρίς την υποστήριξή της ούτε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε το Ολοκαύτωμα θα είχε συμβεί. Μάλιστα, στην ίδια δίκη πληθώρα στοιχείων κατέδειξαν ότι, δεν ήταν η τρέλα ενός ηγέτη ούτε η υστερία ενός ταπεινωμένου λαού ικανές συνθήκες για τη γενοκτονία και τον πόλεμο που ακολούθησε, ούτε τα συντεταγμένα πειράματα πατενταρισμένων από τη φαρμακοβιομηχανία ουσιών ήταν απλώς οι σαδιστικές παρορμήσεις άρρωστων μυαλών, αλλά μάλλον ένα πιο οργανωμένο σχέδιο που μπήκε σε υλοποίηση το 1925 και περιελάμβανε ισχυρούς οικονομικούς "παίκτες". Το σχέδιο αυτό υποστηρίχτηκε με πολλά εκατομμύρια δολλάρια από εταιρείες όπως η General Motors, η Ford, η ΙΤΤ, η IBM η Standard Oil και η Chase Bank. Είναι ενδεικτική αυτού του διεθνούς τραστ η μεταχείριση της IG Farben στη Νυρεμβέργη: τα διευθυντικά στελέχη της κοινοπραξίας καταδικάστηκαν σε λίγα χρόνια φυλάκισης (1-7) παρά τις βαρύτατες κατηγορίες (ιατρικού πειραματισμού στον άνθρωπο, βασανιστηρίων των αιχμαλώτων, χρήσης σκλαβωμένης εργασίας, λεηλασίας και καταπάτησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, μαζικής δολοφονίας αμάχων καθώς και της κατασκευής χημικών όπλων), για να εργαστούν αμέσως μετά σε κάποια από τις εταιρείες που απάρτιζαν την, διαλυμένη πια, κοινοπραξία. Οι ιδιοκτήτες και μέτοχοι των εταιρειών δεν δικάστηκαν ποτέ, αλλά συνέχισαν τις οικονομικές τους δραστηριότητες. Η δε σχέση τους με μεγάλες πολυεθνικές που καθορίζουν την οικονομική ζωή του πλανήτη σήμερα είναι τόσο στενή που τα ντοκουμέντα αυτά από τη δίκη της Νυρεμβέργης που σχετίζονται με την γερμανική κοινοπραξία παραμένουν στην αφάνεια. Όταν, για παράδειγμα ανακοίνωσε το πανεπιστήμιο του Harvard ότι θα δημοσιεύσει αυτά τα αρχεία το 2003 και έφτιαξε και τη σχετική διαδικτυακή πλατφόρμα, ξαφνικά το σχέδιο εγκαταλείφθηκε χωρίς να γίνει καμία σχετική ανακοίνωση (δείτε σχετικά στην ιστοσελίδα Profit Over Life όπου έχουν αναρτηθεί όλα τα σχετικά ντοκουμέντα). Ίσως το γεγονός ότι βασικός "ευεργέτης" του πανεπιστημίου είναι το Rockefeller Trust που συμμετέχει σε εταιρείες που έχουμε ήδη αναφέρει να μας δίνει μια ένδειξη για τους λόγους.
(Στη φωτογραφία βλέπουμε κτήριο γραφείων της IG Farben στη Φρανκφούρτη, το βεγαλύτερο τότε στον κόσμο,
χτισμένο σε οικόπεδο που αγοράστηκε από την οικογένεια Rothschild)
Η ιστορία των οικονομικών διασυνδέσεων μεγάλων εταιρειών, των καρτέλ που συνέτασσαν και των πολιτικών προσώπων που υποστήριζαν στην εξουσία είναι ο πιο σημαντικός αλλά και υποτιμημένος παράγοντας πίσω από τον Β'Π.Π. Και μάλλον είναι εντέχνως υποτιμημένος διότι τα καρτέλ που ευνοήθηκαν και κερδοφόρησαν τότε (και συνεχίζουν να αισχροκερδούν μέχρι σήμερα) δεν επιθυμούν να δούμε την πραγματική ιστορία, παρά μας καθοδηγούν να ρίξουμε το βάρος στον εθνικισμό, στον φασισμό και στα πάθη των μαζών που στηρίζουν αιμοσταγείς δικτάτορες, ενώ είναι οι ίδιοι που υποδαυλίζουν και προπαγανδίζουν τον εθνικισμό και τα πάθη. Ο βασικός στόχος του ναζιστικού/φασιστικού άξονα και των συμμάχων τους (εντός και εκτός του Άξονα) αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στο βιβλίο του Arno Sölter με τίτλο «The Greater Sphere Cartel - An Instrument of Industrial Market Order in a New Europe». Ο Sölter ήταν επικεφαλής του Κεντρικού Ερευνητικού Ινστιτούτου για την Εθνική Οικονομική Τάξη και την Οικονομία του Ζωτικού Χώρου, ενός από τα επίσημα κέντρα της σύμπραξης Ναζί και IG Farben για τον οικονομικό σχεδιασμό της μεταπολεμικής Ευρώπης, που οραματίζονταν μια σύμπραξη των συμφερόντων των εταιρειών που θα επιδίωκε μεγαλύτερο «ζωτικό χώρο» για τις αγορές τους και θα λειτουργούσε χωρίς δημοκρατικό έλεγχο. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο αυτό, το ζητούμενο είναι μια ιεραρχία στην αγορά όπου τα κράτη δεν θα έχουν στην ευθύνη τους τις εμπορικές και συναλλαγματικές δραστηριότητες αλλά θα την έχει το Καρτέλ. Με άλλα λόγια, το άνοιγμα των αγορών (ο ζωτικός χώρος) και η παράκαμψη των κρατικών ελέγχων ήταν και τότε το ζητούμενο. Η ιδεολογία και τα προτάγματα (εθνικισμός, άρεια φυλή κλπ κλπ) χρησίμευαν για την χειραγώγηση των μαζών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1930 ιδρύθηκε η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων (ΤΔΔ) με τη συμμετοχή ισχυρών τότε τραπεζών (Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, ΗΠΑ κ.ά.) με επίσημο σκοπό να διοχετεύει τις αποζημιώσεις που έπρεπε να πληρώνει η Γερμανία από τον Α' Π.Π., αλλά ουσιαστικά λειτουργούσε αντίστροφα, διευκολύνοντας τη χρηματοδότηση του ναζισμού. Η ΤΔΔ ανέφερε στο καταστατικό της ότι τα μέλη της θα συνέχιζαν τις δραστηριότητές της ακόμη κι αν οι χώρες τους βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους. Μάλιστα, ήδη το 1944 η τράπεζα είχε να διαχειριστεί 378 εκ. δολλάρια σε χρυσό που είχε στείλει ο Χίτλερ ληστεύοντας τις τράπεζες των χωρών που κατακτούσε και λιώνοντας τα τιμαλφή των Εβραίων που εκτελούσε. Τον χρυσό αυτό χρησιμοποίησε η ΤΔΔ μετά το τέλος του πολέμου!
Υπάρχει ο Φασισμός;
Τι είναι λοιπόν ο φασισμός; Είναι μήπως μια ιδεολογία; Δηλαδή ένα οργανωμένο σύστημα ιδεών που παράγει κινητοποίηση για την επίτευξή τους; Εμφορείται από αρχές και μέθοδο υλοποίησης αυτών των ιδεών; Είναι λοιπόν ο φασισμός αυτό που νομίζει ο πολύς κόσμος, ακόμη και αυτό που διδάσκουμε στα πανεπιστήμια, ένας υπερεθνικισμός αυταρχικού χαρακτήρα που οραματίζεται μια οργανική κοινωνία που θα υπερέχει από το άτομο, που οραματίζεται συντηρητικές κοινωνικές και οικογενειακές αξίες; Είναι σε οικονομικό επίπεδο η ενοποίηση του επιχειρηματικού και εργατικού κόσμου σε ένα δημιουργικό όλον που θα ελέγχεται από το κράτος για το κοινό συμφέρον; Είναι σε πολιτικό επίπεδο η συγκεντρωτική οργάνωση και υπεράσπιση της κοινωνίας και του έθνους;
Όχι αγαπητοί συμπάσχοντες. Ο φασισμός δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, αν και τα πρεσβεύει. Δηλαδή, ο φασισμός αυτός που ορίζουμε και στοχοποιούμε είναι ένα άδειο σύμβολο στο οποίο μας καθοδηγούν να εστιάζουμε. Ο φασισμός δεν έχει ιδέες, δεν έχει αξίες, δεν σέβεται ομάδες, έθνη και φυλές (εκτός ίσως από την ανωτερότητα της φυλής, αλλά με πολλές υποσημειώσεις), δεν υπολογίζει παρά μόνο αφεντικά. Ο φασισμός είναι το παρακράτος, ή το ίδιο το κράτος όταν απεκδυθεί τα δημοκρατικά του προσωπεία. Ο φασισμός είναι το ψέμα, η υποκρισία, η προπαγάνδα. Ο φασισμός είναι η απόλυτη έλλειψη ανοχής στην άλλη άποψη, η εξόντωσή του διαφορετικού, η λατρεία του αρχηγού. Το σταθερό του γνώρισμα είναι η βία και η τρομοκρατία. Ας το πούμε ξανά: οι φασιστικές ομάδες είναι το "δεξί χέρι" του κράτους, είναι η κουκουλωμένη βία και εξόντωση των αντιπάλων που λειτουργεί ως προβοκάτσια, δηλαδή εκεί όπου το κράτος θέλει να προσποιηθεί ότι είναι αμέτοχο σε αυτή τη βία. Είναι η χρήσιμη τρομοκρατία του λαού όταν αυτός εξεγείρεται. Είναι οι φασιστικές ομάδες που θα στρέψουν την προσοχή αλλού (συνήθως στους Άλλους, στους ξένους κλπ) όταν η νομιμοποίηση του κράτους αμφισβητείται. Είναι ομάδες που ενεργούν κατ' εντολή και υποστήριξη - σπανίως φασιστικές ομάδες ή κόμματα έχουν κερδίσει την εύνοια του λαού από μόνες τους, χωρίς την προπαγάνδα που τις προωθεί. Προπαγάνδα που τις παρουσιάζει ως εχθρό του κράτους, για να κερδίσει τους απογοητευμένους, ενώ ενεργεί κατ' εντολή του.
Ο ορισμός μας όμως είναι ελλιπής. Διότι δεν δείχνει τα πραγματικά αφεντικά αυτών των ομάδων. Διότι κάποτε-κάποτε, κάποιες φασιστικές ομάδες αποκτούν την κρατική εξουσία, και τότε το παρακράτος γίνεται ο κανόνας. Τότε ο φασισμός είναι το κράτος. Τα αφεντικά του τότε είναι τα αφεντικά που έχει ούτως ή άλλως η ανώτερη πολιτική ηγεσία: το καρτέλ των τραπεζιτών και των βιομηχάνων (κυρίως του χημικοπετρελαϊκού και φαρμακευτικού κλάδου). Είναι αυτοί που καθορίζουν σήμερα την άνοδο και τη συντριβή των λαών, που προκαλούν τον σκοτωμό ανάμεσα στα έθνη και καθοδηγούν τις συνειδήσεις μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που επίσης κατέχουν. Αυτοί είναι που προτιμούν να μένουν στην αφάνεια και να εμφανίζονται οι μαριονέτες τους της πολιτικής ως οι ιθύνοντες. Όταν λοιπόν σε μια χώρα η καταλήστευση των πολιτών και το πλιάτσικο των πρώτων υλών συναντούν την αντίδραση του κόσμου, τότε πάντα εμφανίζεται μια φασιστική ομάδα. Και όταν η αμφισβήτηση αυτή δημιουργήσει φόβους για εξέγερση ή καταστεί ασύμφορη στη διαχείρισή της, η κατάλυση του κοινοβουλευτισμού είναι προτιμότερη. Τότε ακριβώς βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο αυτού του Καρτέλ και την κατάντια των πολιτικών του αποθεμάτων σε ανθρώπινο δυναμικό.
Ένας σύντομος ορισμός του φασισμού, εκτός από το παρακράτος, είναι η βία και το ψέμα που επιβάλλονται σε μία κοινωνία. Ή, όπως το είδα κάπου γραμμένο, «ο φασισμός είναι το plan B των καπιταλιστών όταν φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες κλπ αποτυγχάνουν».
| Σχόλια |
|